Puszcza Białowieska to prawdziwy symbol polskiej przyrody. Na całym świecie słynie z rzadkich gatunków roślin i zwierząt, w tym prawdziwego króla białowieskiej puszczy – żubra. Jest miejscem wyjątkowym w skali światowej. Ttradycje ochrony przyrody sięgają tu czasów średniowiecza.
Uwielbiana przez władców
Puszcza Białowieska to jedno z najbardziej niezwykłych miejsc Polski, gdzie historia i dzika przyroda łączą się ze współczesnością. Była oczkiem w głowie polskich królów, którzy urządzali w niej huczne polowania. To właśnie w tym miejscu król Jagiełło zgromadził zapasy dziczyzny dla swoich wojsk walczących pod Grunwaldem. Przez kolejne stulecia puszcza miała wyjątkowy status, a w 1932 r. utworzono w niej Białowieski Park Narodowy. Dobrze czuli się w niej nie tylko polscy monarchowie. W czasach zaborów do puszczy chętnie przybywali rosyjscy carowie, a w wczasach dwudziestolecia międzywojennego arystokraci, politycy i dowódcy wojskowi, np. Hermann Göring.
Dziewicze lasy sprzed wieków
Sercem Puszczy Białowieskiej jest jej najstarsza część – dziewicze lasy położone w widłach rzek Narewki i Hwoźnej. W tym miejscu można zobaczyć jak przed wiekami wyglądały lasy na terenach dzisiejszej Polski. Ogromne, wiekowe drzewa i ostoje dzikich zwierząt wśród gęstych zarośli i powalonych pni robią niesamowite wrażenie na każdym, kto się tu znajdzie, ale do rezerwatu ścisłego można udać się tylko z wykwalifikowanym przewodnikiem. Oprócz niezwykłej przyrody w puszczy można podziwiać rzadkie gatunki zwierząt. Najbardziej znany jest żubr, ale są też jelenie, sarny, łosie, dziki, koniki polskie i żubronie – krzyżówka żubra i bydła domowego.
Zdjęcie główne: www.wikimedia.org
You must be logged in to post a comment.